Όπως και όλοι έτσι και εγώ έθεσα στόχους για την νέα χρονιά. Αυτή την φορά ήταν απλοί και εγώ πιο παθιασμένος για την υλοποίησή τους. Θέλω να μπορώ να είμαι στο βουνό περισσότερες μέρες, να ταξιδέψω και να ζω περισσότερο και φυσικά να λέω καλύτερες ιστορίες με τα βίντεό μου. Α… και το πτυχίο, να πάρω και αυτό το πτυχίο κάποτε. Στην λογική του να ξεκινήσω δυναμικά και επειδή η αρχιτεκτονική μπορεί να περιμένει, την προηγούμενη εβδομάδα, αποφάσισα να επισκεφτώ την γειτονική Βουλγαρία και το Bansko. Όπως κάθε φορά στο βουνό είχα την κάμερά μου μαζί και είχα στο μυαλό μου ένα σενάριο για βίντεο.
Την δεύτερη μέρα όμως, το βουνό μεταμορφώθηκε. Μεγάλες ποσότητες χιονιού μετέτρεψαν το κάπως γκρίζο τοπίο σε ένα μαγικό, παγωμένο τόπο. Ο ήλιος και το παγωμένο, γρήγορο χιόνι έδωσαν την θέση τους σε ένα ασπρόμαυρο με μαλακή υφή τοπίο στο οποίο όλα κυλούσαν πιο αργά και ποιητικά. Οπότε και το βίντεο μπερδεύτηκε, από εκεί που εστιάζε στο σκι και στην ταχύτητα πλέον εστίασε στο τοπίο, στα δέντρα, στην γη και τους ανθρώπους.
Την τρίτη μέρα παρασυρμένος από την γαλήνη της προηγούμενης αποφάσισα να εξερευνήσω την μεριά του Bansko που δεν είχα ξαναεπισκεφθεί, το παλιό χωριό. Μια πολύ σωστή απόφαση καθώς το χωριό παρότι μουντό και γκρίζο έχει μια γραφικότητα και μια περίεργη ομορφιά, έχει ένα χαμένο παρελθόν. Έτσι βγήκε ένα βίντεο που έχει περίεργο χαρακτήρα. Είναι γρήγορο και αργό συνάμα, είναι ένα GoPro edit, νοσταλγικό με λίγο vlog μέσα. Βέβαια είμαι χαρούμενος που βγήκε έτσι, είμαι χαρούμενος που ξέφυγα από την πίστα και έκανα βόλτα στο δάσος, που ξέφυγα από τα μεγάλα ξενοδοχεία και τα φώτα και είδα το παρελθόν. Νομίζω όμως ήδη μακρυγόρησα, μου αρέσει και να γράφω εξάλλου. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε στο βίντεο, το πρώτο από πολλά ελπίζω.
Ανδρέας Μπατσίλας
