Κυριακή βράδυ, μετά από ένα σαββατοκύριακο διάβασμα, είχε έρθει η ώρα να ξεσκάσω. Βγήκα με την κάμερα παρέα και ακολούθησα τους rider της owl σε μια βόλτα στην πόλη. Καβαλάω το δανεικό ποδήλατο, γιατί το δικό μου το κλέψανε βλέπεις, και ακολουθώ μια ιδιόρρυθμη παρέα σε στενά και σε πλατείες στην πόλη με τα κίτρινα φώτα. Ο χαρακτηρισμός ιδιόρρυθμή όμως πρέπει να διευκρινιστεί, ήταν μια από τις σπάνιες φορές που αναβάτες διαφορετικών αθλημάτων βρέθηκαν μαζί, σε κοινή παρέα, να βολτάρουν στην πόλη.
Ξεκινάμε χαλαρά, με μια σακούλα μπύρες, από το βαρδάρη προς την Αγία Σοφία. Εκεί έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά και όμορφα σκαλιά για άραγμα. Στο δρόμο περνάμε μέσα από το άδειο καπάνι, στο οποίο μόλις ανοίγουν τα φώτα. Το πλακόστρωτο, τα κλειστά ρολά και οι παρατημένοι πάγκοι πλέκουν ένα σκηνικό με έντονη υφή, ειλικρινή προς την πρωινή χρήση της περιοχής. Νυχτώνει γρήγορα αυτήν την εποχή και η απογευματινή μας βόλτα, μόλις μετατράπηκε σε βραδινή. Περνάμε την Αριστοτέλους, που ο κόσμος παρά την μικρή μου αρχική φοβία ότι θα δυσανασχετήσει όταν ένα τσούρμο ποδήλατα και πατίνια περάσει δίπλα του, δείχνει να απολαμβάνει την παρέα και τα κόλπα της σε κράσπεδα και παγκάκια. Ειδικά τα μικρά παιδιά φαίνονται μαγεμένα.
Πρώτη στάση στην Εκκλησία. Διάφοροι γνωστοί είναι ήδη εκεί και η παρέα μεγαλώνει. Η σακούλα αδειάζει και εμείς κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι. Περνάμε ανάμεσα από τις πρώην αποθήκες και φτάνουμε στο γερανό. Ο κόσμος στην περιοχή ήταν αρκετός, καθώς όταν ο καιρός είναι καλός αποτελεί ένα στέκι όλων των ηλικιών. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας τραβάει σε μέρη που θυμίζουν μια άλλη εποχή, σε μέρη που κάποτε είχαν άλλη χρήση και η χροιά αυτής, είναι έντονα ζωγραφισμένη παντού.
Όμως καθίσαμε αρκετά και εδώ. Αποφασίζουμε ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Το μέρος γνωστό και οι πιο πεινασμένοι έχουν φτάσει πριν καν εγώ με τον Πάνο που ακολουθούσε με τα πόδια, καθώς είχε πρόσφατα σπάσει το χέρι του, περάσουμε την Τσιμισκή. Η Βαλαωρίτου ζωντανή αυτή την ώρα, λίγο πριν ανοίξουν τα μαγαζιά. Δεν ξέρω πραγματικά, αυτά τα φώτα, με την πορτοκαλοκίτρινη υφή αν μου αρέσουν η όχι. Από την μια καταστρέφουν κάθε φωτογραφία οπότε με ενοχλούν, από την άλλη δίνουν μια τόσο χαρακτηριστική εικόνα στην πόλη, κάπως ωμή και βρώμικη αλλά παρόλα αυτά σαγηνευτική και αυθεντική.
Τελευταίος σταθμός τα κάστρα. Τα ποδήλατα και τα πατίνια φορτώνονται στο βανάκι και ξεκινάμε για το μέρος με την καλύτερη θέα. Επειδή όμως το γράψιμο μου αρέσει εξίσου με το βίντεο, νομίζω ότι μακρυγόρησα ήδη. Την συνέχεια αλλά και την οπτικοποίηση όλων των παραπάνω, θα την βρείτε στο ΥouTube.
Ακόμα θυμηθείτε, αν σας άρεσε το βίντεο και θέλετε να δείτε άλλου τέτοιου είδους μικρές ταινίες με θεματολογία που ορίζεται μόνο ως ‘ότι τραβήξει την προσοχή μου’, από αρχιτεκτονική, ταξίδια και βουνά μέχρι μαγειρική και επιδείξεις μόδας, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο YouTube : https://goo.gl/11AWh0
Ανδρέας Μπατσίλας
